adat het voor de kolengraverijen destijds, door grote watertoevloed, technisch steeds ingewikkelder werd, hadden de kolengravers (Köhler) niet meer de technische en financiële middelen om zeker en lonend te kunnen blijven werken. Daarom sloot men zich vanaf de 15e eeuw vaak aan bij zogenaamde kolengraversgemeenschappen of sociëteiten aan. Een van de belangrijkste gemeenschappen in deze is wel de Akense (D) wethoudersfamilie "Prick". Het waren de "Prickköhler" (Prickkolengravers), die met 11 personen op de landereien van de abdij Kloosterrade (later Rolduc), het oude steenkolenveld "Prick" bewerkten. Dit gebeurde door het afgeven van een erfpenning aan het klooster in de tijd van 1645 tot 1741. Hierna trok Abt Rauschauw de rechten van de kolengravers in, om hierna zelf de leiding over de kolengraverij naar zich toe te trekken.
In 1796 werd tijdens de Napoleontische tijd, onder de Franse bezettingsmacht, het gehele koolgraverijenbezit geconfisqueerd en onder militair toezicht geplaatst. In deze tijd werd er consequent roofbouw gepleegd. Dit betekende voor de "Prick-mijn" (Prick-koul), alsook voor veel andere mijnbouwgezelschappen, het voorlopige einde van hun werkzaamheden.
Figuratieve kaart van de concessie van de Prickkoul getekend door M. L. Schümmer, ca. 1700
